راه نو
راه نو

راه نو

گردو

نوشته : دکتر محمد حسین پاپلی یزدی و عباس جلالی

فصلنامه تحقیقات جغرافیایی ، شماره 38 ،پاییز1374

گردو نام گونه ای درخت است که در سراسر جهان به خاطر میوه و چوبش معروف است. گردوی ایرانی یکی از 17 جنس ( در دانشنامه آمریکانا 20 جنس آورده است) این گونه و مهمترین آنهاست. گردوی بومی دنیای قدیم ،گردوی ایرانی/ فارسی یکی از مهمترین درختان گردوی مناطق معتدله است. چوبهای دکوری بسیار عالی از آن به دست می آید.

پیشینه کشت این گونه ، آنقدر قدیمی است که خاستگاه آن  ناشناخته مانده است. بلندای آن به بیش از30 و قطر تنه اش به 8/1 متر می رسد. از مهمترین سخت چوبهاست و عمرش به چند صد سال می رسد. میوه گردو درون پوسته ای سخت با ضخامت متفاوت قرار دارد.

برگها مرکبند و پوست آنها به رنگ روشن تا سفید و در درختان جوان بسیار نرم و هموار است ولی با گذشت عمر خاکستری و ترکدار می شود.

خاستگاه این درخت معلوم نیست ؛ هرچند که عده ای معتقدند خاستگاه آن ایران و آسیای صغیر است. درخت گردو را در اکثر نقاط ایران به ویژه نقاط کوهستانی و کوهپایه ای می توان یافت.بهترین آب و هوا برای درخت گردو آب و هوای نیمه سرد و مرطوب و کم باران است. در سارسر ایران و از جمله خراسان ، به ویژه در دره های کوهستانی این درخت پراکنده است .

هر چه از شمال خراسان به سمت جنوب پیش برویم رویش گردو به سوی کوهپایه های با ارتفاع بیشتر گسترش می یابد. ارتفاع و شرایط اقلیمی نقش مهمی در رشد این درخت و مرغوبیت محصول آن دارد. در خراسان این درخت حداکثر تا ارتفاع 2100 متری و در موارد بسیار استثنائی تا ارتفاع 2300 متری به شرط واقع نشدن در مسیر باد رشد می کند.

هرچه ارتفاع بیشتر باشد ؛ مغز گردو سفیدتر و مرغوب تر می شود. مغز گردوی واقع در ارتفاعات پست ، تیره و در نتیجه کم ارزشتر از مغز گردوی واقع در ارتفاعات بلند است . اگر یگ دره ی کوهستانی ؛ مثلاً دره سررود واقع در کلات نادری را در نظر بگیریم از آبادی خواجه مراد ( 650 متری ) به طرف پایین که هوا گرم است ، درخت گردو نمی روید و اگر هم تک درختهایی باشد محصول آن مرغوب نیست . از این آبادی و یا در حقیقت از این ارتفاع (650 متری) به بالا درخت گردو وجود دارد و در مسیر دره هر چه به طرف بالا تر حرکت کنیم محصول گردو مرغوب تر می شود . در آبادب باغکند در ارتفاع 1700 متر درخت گردو بسیار زیاد و محصول آن نیز بسیار مرغوب است . در آبادی برده با ارتفاع 1870 متر باغات گردو خیلی کم است و در آبادی آبکمه با ارتفاع 2090 متری درخت گردو اصلاً وجود ندارد.

عوامل اقلیمی نقش موثری در رشد درخت گردو دارند. گاه یم عامل اقلیمی باعث می شود که در دو آبادی تقریباً هم ارتفاع ؛ در یکی گردو باشد و در یکی اصلاً نباشد یا بسیار کم وجود داشته باشد . مثلاًدر سرچشمه های رودخانه اترک در آبادی عمارت با ارتفاع 1700 متر درخت گردو بسیار کم است . یکی از دلایل عمده کمی درخت گردو در این روستا جهت وزش باد است ، که مانع مهمی در رشد درخت و عامل عمده سرمازدگی نهال در زمستان است. اما در دره یدک (سرچشمه دیگر اترک) با ارتفاع 1760 متر درخت گردو بسیار زیاد است و محصول آن نیز بسیار مرغوب است؛ زیرا جهت این دره به گونه ای است که وزش باد نمی تواند مانع رشد نهال گردو باشد.

  

اسامی درخت :

اسم درخت و میوه آن در مناطق مختلف خراسان با آواهای گوناگون خوانده می شود . در بیشتر نقاط خراسان  درخت و محصول آن را گردو می نامند. اما در گیفان آن را جز(jes ) ، در گلمکان جَوز            ( jaws)و در مهوید جوز(jows )می نامند . در حقیقت مهمترین اسامی این درخت در خراسان گردو و جوز است.

کاشت:

کاشت دستی: گردو را ابتدا در خزانه می کارند . برای این کار ابتدا قطعه زمین مناسبی را در باغ انتخاب می کنند ، حدود 100تا 150 گردوی بسیار خوب را از میان گردوها دستچین کرده  و آنها را زیر خاک می کنند ( مثل روستای فریزی ) در برخی روستاها ابتدا گردو را خیس کرده و سپس آنها را به اندازه 4 انگشت زیر خاک می کنند.(مثل روستای گیفان)

نهال تا 3 سال در خزانه می ماند . سال سوم ارتفاع نهال ها به 5/1 متر می رسد . در این موقع نهال را با ریشه و خاک از جای در می آورند. ریشه را در داخل گونی مرطوب می پیچند تا از گزند در امان بماند و آن را  به محل اصلی کاشت درخت حمل می کنند .

کاشت طبیعی: گردو های خودروی بسیاری در طبیعت وجود دارد. در خراسان به کاشت خودرو (کلاغ کشت) می گویند . کلاغها گردوهای رسیده را که معمولاً درشت ترین آنها نیز هستند؛ برای خوردن انتخاب می کنند. تعدادی را می خورند و تعدادی را در جاهایی دور از چشم و دسترس زیر خاک پنهان می کنند . همین کار باعث می شود گردو رشد کند و نهال آن تبدیل به درختی تناور شود.

کشتگاه دائمی:

گردوی آبی: گودالی قیفی با درازا و پهنای 1×1 و ژرفای 5/0 متر در باغ مورد نظر حفر می کنند و نهال را در آن می کارند. این نهالها در هر مدار گردش آب که ممکن است بین 7 تا 18 روز باشد ،آب می خورند.

گردوی دیمی: گودالی با اندازه های فوق را را در محل مورد نظر که معمولاً در شیب دامنه های  رو به آفتاب است حفر می کنند و نهال را در آن می کارند. سعی می شود نهال گردوی دیم در جایی کشت شود که امکان جذب رطوبت و آب باران وبرف باشد. پس از کاشت نهال دیم چندین با با سطل به آن آب می دهند تا نهال خود را در خاک بگیرد ، پس از آن گردوی دیم دیگر آبیاری نمی شود.

درخت گردو:

گردوهای معمولی در 6 یا7 سالگی به بار می نشینند از این زمان به بعد به آن (درخت گردو ) می گویند. درخت گردو تنها در دوره سه ساله نهال بودن و سال اولی که به کشتگاه دائمی آورده می شود نیاز به مراقبت و رسیدگی ویژه دارد پس از آن نگهدار این درخت بسیار آسان است . برای گردوهای آبی تنها کار ابیاری و کوددهی انجام می شود. برای گردوهای دیم همین کارها را هم انجام نمی دهند.

گونه های گردو و نامهای آن در خراسان:

میوه گردو (جوز) بر پایه ویژگیهایی چون نازکی پوست ،یا دشواری بیرون آوردن مغز از پوسته و ریزی و درشتی آن در جاهای گوناگون خراسان نامهای مختلفی به خود گرفته است .

1- کاغذی / خوره خورده: بهترین و مرعوبترین گونه گردوست. با پوستی نازک که با دست هم می شکند. مغز سفید و به آسانی بیرون می آید. مغز این گردو از همه گرانتر است. این نام در بسیاری از مناطق ایران و خراسان متداول است.

2- نَرمَک /مَته گِرد: پوستش از کاغذی سخت تر و دارای مغزی سفید است که به آسانی بیرون می آید.

3- سوزنی /کِلویی /جوالدوزی و... :پوستی نسبتاًسخت دارد و پس از شکستن مغز آن به سادگی از پوسته جدا نمی شود. و برای بیرون آوردن آن باید از جوالدوز استفاده کرد.

4- معمولی / چینگ بلند و....: گردویی است با نوک تیز و مغز پر و خطهایی روی مغزش که به چشم می خورد.

5- شِگَلو / قِق : گردویی است ریز و گرد.

6- دَست رو نَشو : گردویی است که مغز آن خاکستری رنگ است. گونه ای نایاب و در حال نابودی است .

باید یاد آور شد که از چندین دهه پیش گونه ای درخت گردوی به اصطلاح خارجی کاشته می شود که زود به بار می نشیند و به خاطر سود آوریش همه به آن روی آورده اند؛ اما جنس گردوی آن چندان مرغوب نیست .در حالیکه گردوی بومی ایران در 7 سالگی به بار می نشیند و عمر آن به بیش از چند صد سال می رسد.

.....

کاربرد پوست سبز گردو( گیفان:پوکِله – فردوس:پوستِله)

1- رنگرزی: پوست سبز گردو که آبدار است رنگی پایا دارد و در رنگرزی به ویژه در رنگ کردن نخ قالی به کار می رود. پوست خشک شده آن را ابتدا آسیاب می کنند و سپس طی مراحلی از آن رنگی شکلاتی یا زیتونی متمایل به قهوه ای به رنگ گردویی یا جوزی تهیه می کنند. تهیه رنگ از پوست گردو از زمانهای کهن و تقریباً در سراسر ایران شناخته شده بوده است.

2- در برخی روستاها از پوست گردو به عنوان کود سبز استفاده می کنند.

برگ گردو:

1- کود سبز

2- خوراک دام : برگ خشکیده گردو را با کاه مخلوط می کنند و به دام می خورانند.

3- درمانهای سنتی: برگ گردو به عنوان داروی سنتی به کار می رود. کسانی را که کوفتگی بدن داشته باشنددر تشکی پوشیده از برگ گردو می خوابانند و لحاف را رویشان می کشند تا بدنشان نرم شود. روستاییان  برگ گردو را به اصطلاح «گرم » می دانند.

4- برگ گردو در دارو سازی به کار می رود.

چوب گردو

چوب انواع گردو به ویژه گردوی پرسیا (فارسی / ایرانی ) از زیبایی و ارزش خاصی برخوردار است. رنگ این چوب از قهوه ای روشن تا شکلاتی متفاوت است که بیشتر در ساختن اثاثیه منزل و دکور دفاتر و ادارت به کار می رود . از چوب گردو در ساختن بدنه ی رادیو ، تلویزیو ن ، قنداق تفنگ پیانو و تابوت و به مقدار محدود در راه آهن ،نرده ، تیرهای چوبی و سوخت هم به کار می رود. در دهه های اخیر پوست گردو به صورت لایه های نازک (کمتر از یک میلیمتر) در می آید تا برای روکشی کارهای چوبی به کار رود. یعنی این چوب هم برای کارهای سخت و هم برای کارهای چوبی زیبا کاربرد دارد. از چوب گردو در کارهای هنری ؛بویژه مجسمه سازی استفاده می شود.

چوب میوه گردو:

سوخت: چوب میوه گردو که پس از شکستن و مغز کردن آن به دست می آید برای سوخت به کار می رود.

هنر: در برخی کشورها به ویژه چین کارهای ظریفی بر روی میوه گردو انجام می دهند . یکی از آن کارها کنده کاری است .

مغز گردو

تهیه مغز گردو یکی از اهداف اصلی کاشت گردوست.

خوراک: مغز گردو کاربردهای خوراکی مختلفی به صورت خام و پخته ، تنها و آمیخته با سایر غذاها دارد. گردو به علت فسفری که دارد همراه با پنیر خورده می شود. در کشورهای اروپایی ؛ بویژه فرانسه کاخانجات پنیر سازی ، پنیرهای مخلوط با گردو را به بازار عرضه می کنند. در برخی مثل آلمان نانهایی که گردو در خمیر آن مخلوط شده است تهیه می شود. در برخی روستاهای خراسان نیز مغز گردو را می سایند و سپس با خمیر برای تهیه نان بخصوص برای تهیه فطیر افطار ماه رمضان مخلوط می کنند. ...

روغن: از مغز گردو روغن تهیه می شود که هم به صورت خوراکی و هم به صورت داروهای سنتی به کار می رود. روغن گردو در کارهای صنعتی و هنری نیز کاربرد دارد .

 داروی سنتی: در بسیاری از روستاها مثل فریزی مغز گردو را می سوزانند و سوخته اش را برای بهبود دردها ؛ به ویژه پادرد به کار می برند. در برخی روستاها مثل گیفان روغن گردو را برای چرب کردن زخمها مثلاً برای بهبود محل ختنه به کار می برند.

آفتهای گردو

گردو از درختهای کم آفت است و در برابر بیماریهای کیاهی از خود پایداری نشان می دهد. با این همه آفتهایی هم دارد ؛ مانند شته که به برگ و دم و میوه گردو یورش می برد. یکی از بیماریهای گردو این است که درخت باد می کند ، می گویند درخت کَرشده است . برای درمان با تبری یک بِلِست / وجب قاچ می دهند ، تا بادش در شود و سال دیگر گردو بدهد. کرم خوردگی بیماری است که درخت را پوک می کند.

تنها در سالهای بسیار سرد و یخبندان که برخی شاخه های نازک می خشکند و یا یا درخت بار نمی دهد به هنگام جهیدن آذرخش اگر درخت در پناه نباشد ، همه گردوهایش سیاه و پوچ می شود که دیگر خوردنی نیست و به آن جُوز بَرق زَده می گویند. آذرخش خود درخت را هم می خشکاند و زرد می کند.

کاربردهای جنبی

بازی: انواع بازیها با گردو انجام می شود . حتی بازی گردو ضربالمثلی را موجب شده است که می گوین «برو گردو بازی کن».این ضرب المثل کنایه از کسی است که هنوز بچهاست و کارهای بچگانه می کند و یا می خواهند او را داخل آدم حساب نکنند.

جلوگیری از فرسایش

از روزگاران کهن درخت گردو مانند برخی درختهای پر ریشه مثل بید ، توت و ... را برای جلوگیری از فرسایش بخصوص فرسایش ساحلی رودخانه ها می کاشتند. گردو به علت تناوری و ریشه عمیقی که در خاک می گستراند از طرف روستاییان به عنوان مانعی برای تغییر جهت سیلها غرس می شده و می شود.

درخت گردو به علت گستردگی ، ایجاد سایه مناسبی می کند . در برخی مناطق کشاورزان برای داشتن سایه در مزارع به ویژه در دیمزارها تک درخت هایی را به صورت تنک می کارند تا از سایه آن بخصوص در گرمای تموز هنگام درو استفاده کنند.

گردو به عنوان پول

یکی از ویژگی های درت گردو آن است که آن را می توان به صورت تک درخت و یا حتی سهمی از یک درخت فروخت. در حقیقت گردو حکم دام را پیدا می کند . یک دامدار اگر دچار کمبود نقدینگی شد یک یا چند رأس دام خود را می فروشد بدون آنکه همه گله را بفروشد. یک روستایی گردو کار هم اگر دچار کمبود نقدینگی شد می تواند یک اصله از درخت گردو  یا یک دانگ از سهمی از یک درخت را بفروشد. این امر نقش مهمی در اقتصاد خانوار روستایی دارد. یکی از دلایل نشاندن نهال گردو همین است. در صورتی که برای درختان دیگر لا اقل در مناطق کوهستانی این گونه نیست. کسی حاضر نیست یک درخت سیب یا گلابی را آن هم بدون زمین بخرد.

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد